Tja, het moest er keer van komen... Op pad zonder Mees. En dan bedoel ik niet een avondje op stap ofzo. Nee gewoon diehard een paar dagen weg. Heel enthousiast heb ik ons twee maanden geleden ingeschreven voor een zakelijk reisje naar Berlijn, Dresden en Leipig. Gaaf, een BMW fabriek bezoeken helemaal leuk, wij gaan mee! Ik dacht: al die dramaverhalen over je kind voor het eerst achter laten, dat overkomt mij niet...
Nou dat viel even vies tegen! De avond voor dat we weggingen realiseer je je opeens dat je echt weg gaat. Je baby waarmee je al sinds hij in je buik zit bent verbonden. De baby waar je in zo'n korte tijd zoveel van houdt. En noem me een dramaqueen, maar weet je wat ik het ergste vond? Het idee dat Rob en ik samen op stap gaan met het risico dat ons misschien iets overkomt en we nooit meer terug komen. Dat betekent dat ons kind alleen, zonder ouders moet opgroeien. Shit, dat is heftig! Ik had Mees op bed gelegd en toen begon ik met malen. Ik had heel sterk de drang om iets van onszelf achter te laten. Hij moet weten dat ik van hem hou! Dus ik heb een brief geschreven. Een brief speciaal voor Mees, waar ik hem schrijf hoeveel ik van hem hou en dat waar ik ook ben, ik toch altijd bij hem ben. En dat hij maar naar de sterren hoeft te kijken en ziet hoe ontelbaar veel dat er zijn. Dat iedere keer als hij naar de hemel kijkt hij er aan herinnert wordt dat ik ontelbaar verschrikkelijk veel van hem hou. En dat hij moet weten dat hij door alle mensen om ons heen met zoveel liefde is ontvangen, dat ik zeker weet dat er altijd iemand voor hem zal zijn. Waar papa en mama ook zijn. Verschrikkelijk, de tranen rolden over m'n wangen terwijl ik de brief schreef Het is ongelofelijk wat een emotie je moedergevoelens veroorzaken. Zelfs terwijl ik schrijf schiet ik weer vol.
Na het afscheid 's ochtends voor vertrek moest Rob me er echt even aan herinneren dat we wel echt iets heel leuks zouden gaan doen. Welliswaar om te netwerken en nieuwe mensen te leren kennen, maar ook voor het eerst weer met z'n tweetjes! De muziek ging aan en we hebben samen heel de weg keihard gezongen. Heerlijk, de weg was leeg, we hadden een top auto (ja want als je mee gaat met een BMW reis wordt het wel zo gewaardeerd als je in een BMW komt... Thanks to Möller Autoschade zaten we er meer dan comfortabel bij!) en een heerlijke playlist. Uiteraard kwamen ook nog even de nummertjes van ons trouwen voorbij en dan kan je je zo lekker gelukkig voelen, ken je dat?
Echt, dit is het aller aller mooiste liedje voor iedereen die mama is. M'n moeder heeft dit nummer ooit van opa gekregen, ik kreeg het op mijn bruiloft van mijn vader en moeder en ik geef het nu aan Mees. Luister en huiver naar deze tranentrekker. Kippenvel!
Berlijn was top. We zijn naar de Classic Remise geweest (echt een must als je een autoliefhebber bent), geborreld op de Fernsehturm, veel bezienswaardigheden bekeken, een natuurlijk een heerlijke Berliner curryworst gegeten bij de KaDeWe. I will definitly will be back om te shoppen in de KaDeWe het grootste warenhuis van Europa (vergelijkbaar met Harrods in Londen), zeer de moeite waard!
Toch even naar huis bellen (Mees bleef bij opa en oma slapen). Ik kreeg heerlijke berichten. ‘ Oh, het is zo'n moppie, hij is zo gezellig, hij is zo zoet’. ‘Wil je hem even aan de telefoon?’ Dat doe ik ook wel eens, gewoon voor de leuk, hup telefoon aan Mees z'n oor maar dan gebeurt er natuurlijk helemaal niks. Tot dat ik hem aan de lijn had, ik ging tegen hem praten en hij kletste terug! Ja, toeval zou je zeggen. Nou dat interesseert me helemaal niks. Mees had hele verhalen. ‘Oh hij reageert echt op je stem!’ zei m'n moeder. En dat is het enige wat je dan even wil horen. Ik kan je vertellen, daar gaat je moederhart echt sneller van kloppen!
Dag twee waren we in Dresden, de Frauenkirche beklommen, mooooooi! En Dresden heeft een heerlijk sfeertje, daar wil ik nog wel een keer naar toe. We hadden twee 'vrije' uurtjes, dus we zijn even een gezellig tentje ingedoken. We zaten lekker aan de wijn en de tapas, goed gesprek, goed gezelschap, helemaal leuk. Gaat er een tafel naast ons zitten met een baby. Dat wil je dus echt niet als je je eigen kind moet missen! Die baby was maar een paar maandjes ouder dan Mees en hij zat met me te flirten joh! Nou dan wil je echt heel graag naar huis, je mist je eigen kind dan zo...
Maar ik hoefde nog maar een dagje, en het was het dubbel en dwars waard. Wat bijzonder zeg zo'n autofabriek, je weet echt niet wat je ziet!
Maar het allerleukste van het hele tripje is het thuis komen. Toen hij ons voor het eerst weer zag kon hij niet stoppen met lachen. Ons lieve ventje, gelukkig zijn we weer compleet!
Wil je deze blog volgen? Klik dan hier of vul links op de pagina je mailadres in bij 'follow by e-mail' Vind je dit een leuk bericht? Deel 'm dan door op onderstaande linkjes te klikken!
