Geheimpje?

Wij zijn niet zo goed in dingen geheim houden, nog dezelfde avond stapte we in de auto richting Rotterdam (lees 22.00u 's avonds - nog twee uur rijden, kwamen uiteraard in de file door die achterlijke nachtelijke weg werkzaamheden). We stonden pas om 1.00u 's nachts op een woensdag voor de deur bij onze ouders. Je raadt het al. Alle lichten uit, pikke donker - stonden we daar voor een dichte deur...

Pap, mam, ik ben zwanger! Gelukkig door het leuke nieuws zijn we vergeven dat we ze een hartverzakking hebben bezorgd toen we ze wakker belden...

In het hotel wilde ik het natuurlijk nog wel even geheim houden. Meestal vertel je zoiets pas na zo'n drie maanden. Best lastig als je iedere dag als een spook rondloopt, als je niet alleen 's ochtends maar de hele godganse dag je hart uit je lijf kotst. Zo verschrikkelijk misselijk. Maar ik wilde niet toegeven. Kom op, ik ben zwanger, ik ben niet ziek. Gewoon lekker doorwerken. Nou, ik heb het geweten ook! Dit soort misselijkheid is echt niet te negeren, een pilletje is er ook niet voor te nemen.

Mijn tactiek? Zoveel mogelijk doen na een kotssessie. Gekotst, hup hup aan kleden, hup hup naar het hotel. Eerst even richting het toilet, haren strak, kleren recht, hup hup richting kantoor. Maar die tactiek liet me ook nog wel eens in de steek. Wel meer dan eens... De prullenbak op mijn kantoor heeft heel wat spoelbeurten gekend... Zo erg dat het geluid tijdens de k*tssessie zelfs door de muren van het kantoor ging. Met als gevolg dat mijn vrouwelijke collega's me kwamen feliciteren. Er was geen ontkennen meer aan. Hoe bedoel je 3 maanden geheim houden? Het is mij nog geen drie weken gelukt!



Wil je deze blog volgen? Vul dan links op de pagina je mailadres in bij 'follow by e-mail' Vind je dit een leuk bericht? Deel 'm dan door op onderstaande linkjes te klikken!