maandag 5 december 2011

Met lood in m'n schoenen...

Ik heb zo'n zoete baby zeg ik altijd. En dan heb ik niks gelogen. Mees is echt een moppie, altijd aan het lachen. Zo'n blij en vrolijk kind, huilt nooit. Werkelijk voorbeeldig. Totdat mama weer aan het werk wil en oppas aan huis heeft geregeld. Ik wist serieus niet dat Mees zo hard kon huilen!!

Vorige week maandag hadden we een proefdag, het ging lekker, de oppas draaide samen met mij mee en ik legde alles uit en ging 's avonds richting de eerste netwerkborrel sinds tijden. Ik had er best wel weer zin in! Het was sneller afgelopen dan ik dacht, dus ben nog even snel de Appie ingedoken. Toen ik in de supermarkt liep kreeg ik toch wel een beetje de kriebels. De eerste keer dat ik m'n kind achter laat bij een vreemde. Ja natuurlijk hebben we een sollicitatiegesprek gedaan en heb ik snel voordat ik wegging even een kopie ID bewijs gemaakt. Maar toch, het blijft voorlopig nog even een vreemde. Met mijn kind, m'n allerliefste baby, en mijn hond, in mijn huis. SHIT, ik heb de helft nog niet in m'n karretje liggen, laat de boodschappen voor wat het is en ga als een gek naar huis. Fieuw, het licht brand nog, de hond blaft en bij binnenkomst is m'n kind er ook nog gewoon. Wat een opluchting. Achterlijke reactie misschien, maar wat nou als het een babykidnapper is?? Dat vergeef je je zelf nooit!

'En, ging het goed toen ik weg was?' Vroeg ik aan de oppas. 'Nou eigenlijk niet, Mees heeft alleen maar gehuild....' Niet waar? Ik geloofde m'n oren niet. 'Maak je een grapje?' Maar nee hoor, Mees had echt de hele tijd dat ik weg was gehuild. En dat doet hij nooit...mijn zoete baby.


Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Vandaag nog een keertje proberen. Ik werk thuis, de oppas is bij Mees en ik spring bij als het nodig is. De oppas is nog geen 5 minuten met Mees bezig en hij zet een keel op waar je U tegen zegt. M'n maag draait zich even om, wat nu? Heb ik een oppas uitgekozen die Mees niet mag? Of is Mees een slimme baby en wil hij niet dat ik weer aan het werk ga?

Ik help de oppas even. 'Doe maar even zus, doe maar even zo'. 'Loop maar even rond'. 'Nu wil hij z'n speen'. 'Oh, als hij zo doet wil hij z'n speen juist niet'. 'Dit speeltje vind hij leuk, nee daar vind hij niks aan'. 'Geef dan nu maar z'n flesje'. Mees op mijn arm en ik spreek 'm even toe; 'kleintje, mama komt altijd weer terug. Maar nu gaat Berna even voor je zorgen.' Maar zodra hij Berna ziet begint hij te krijsen...

Hier zit ik nu dit bericht te schrijven. Eigenlijk hoeft Mees z'n fles pas over een half uur. Maar die heeft hij net al gekregen, ontroostbaar als hij was. Nu is de fles op en ik hoor 'm alweer huilen. Shit, nu snap ik die moeders die met tranen in hun ogen hun kind voor het eerst naar de crèche brengen. Ik dacht dat het met oppas aan huis wel mee zou vallen. Maar dit is horror voor nieuwbakken moeders. Ik moet vanmiddag naar het hotel voor een aantal afspraken die ik heb staan. Met lood in m'n schoenen dat weet ik wel...


Wil je deze blog volgen? Vul dan links op de pagina je mailadres in bij 'follow by e-mail' Vind je dit een leuk bericht? Deel 'm dan door op onderstaande linkjes te klikken!

1 opmerking:

  1. Slim ventje, zet nu al de wereld naar zijn hand en jaagt 2 vrouwen de gordijnen in.

    BeantwoordenVerwijderen